சாலைப்பூ

தோழி...

உன் பிறந்த நாள் வாழ்த்து அட்டைக்கான
வார்த்தைகள் தேடிச் சலித்ததில்
துடங்கிற்று இக்கவிதை

நினைவு ஜன்னல்களின்
கட்டமிட்ட சல்லடைகளில்
சலித்ததால் வந்திருக்கும்
இவ்வளவு வார்த்தைகள்

ஒன்றாக உரக்க சிரிக்கும் போதும் கூட
ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் வேற்றுமைகள்,
அருகருகே இருந்தும்
அமைதியாய் இருந்த தருணங்களில்தான்
அரும்புகின்றன நட்புக்கான முதல் விதை

என்னுடன் நீ பேசியதை விட
எனக்காக நீ பேசிய தருணங்கள்
மகத்தானவை

நாம் தன்டவாளத்தின் ஒரு துன்டு
ஒலிக்கயில்...-கை கோர்த்து
பள்ளிக்கு ஓடியதில்லை !

ஒற்றை சைக்கிளில்
ஊர் சுற்றியதில்லை

பல்லங்குழியின் காசிக்கட்டங்களில்
உள்ளங்கையின் சூட்டை
உணர்ந்ததில்லை

இருந்தாலும்...

பறிக்கப்படாத சாலைப்பூக்களின்
அமைதியைப்போலவும்
நல்லிரவு கடந்து விட்ட
தெருவிளக்கின் கருணை போலவும்

நமக்கான நம் நட்பு
நாளும் பூத்திருக்கும்......

காதலால் ஆதலால்...(1)

1.
காதலால் ஏவாள்
கடித்ததால் தான்
ஆப்பிள் இன்னும் இனிக்கிறதோ !

2.

நீ கசக்கினாலும் இருக்கட்டும்நான்
உன் கைக்குட்டயாகவாவது இருக்கிறேன்

3.இந்த வலி
எனக்கு பிடிதிருக்கிறது
காரணம்இது நீ தந்தது !

4.
நான் உன் சிகரட் - என்னை
உதடு சுடும் வரை குடி

நான் உன் நகம் - என்னை
காயமாக்கும் வரை கடி

நான் உன் நினைவு - என்னை
மறக்கும் வரை நினை

நான் உன் இதழ்கள்
உலர உலர என்னை ஈரப்படுது

நான் உன் கைக்குட்டை என்னை
நனையும் வரைத் துடை

நான் உன் கேசம்
நேசத்தோடு என்னை கோது

நான் உன் மனசாட்சி
என்னைக் காதலிப்பதாகச் சொல் !!

என் ஜன்னல் வழியே : புதுப்பேட்டை

என் ஜன்னல் வழிப் பார்வை:

புதுப்பேட்டை
" கழல் வீரத்தில் குஞ்சென்றும் மூப்பென்றும் உன்டோ !"



செல்வராகவன் ,அரவிந்த் கிருஷ்ணா,யுவன் சங்கர் ராஜாவின் இன்னுமொரு கூட்டு முயற்சி.
ஒரு கலவரப் படம் ,குடும்பத்துடன் பார்க்க முடியாது என்று சொல்லப்படுகிறப் படம்,ஆனால் குடும்பத்தினர் எல்லொருமே தனிதனியே பார்துவிடுகிற படமாக செல்வராகவன் படங்கள் அமைந்து விடுகின்றன.பதிரிக்கைகளின் ஞாயமான விமர்சணங்கள் இல்லாமையும் ,தவறுதல்லன பின்னூட்டங்களும் னல்ல படங்கள் மக்களை சென்று அடைவதற்கு தடையாக உள்ளது.நமக்கு அதெல்லாம் வேண்டாம்.நாம வந்த வேலையய் பார்ப்போம்.

பின்னனி இசை போதை தருவதாக இருக்கிறது."உனக்கு அம்மான்னா ரொம்ப பிடிக்குமா ?" "ஏங்...யாருக்கு புடிக்காது.நாயீ பூணைக்கெல்லந்தான் அம்மான்னா புடிக்கும்..." என்பதைத் தொடர்ந்து வரும் காட்சிகள் தனுஷ் வேளுத்து வாங்குகிறார்.16 வயதினிலே காலகட்டங்களில் கமலின் PERFOMANCE -சை பார்ப்பது போலவே இருந்தது.

பாங்..பேங்...பாங்..பேங்... என்று சவுன்டு விடாமல்,மெல்லிய இசையிலெயே திகிலை நிலைநிறுத்தியிருப்பது புதுமை.ரீ-ரெக்கார்டிங்கில் உள்ள அர்த்தமுள்ள மௌனங்கள்,யுவனை தன் அடுத்த நிலைக்கு அழைத்து சென்றிருக்கிறது.

திரைக்கதை பற்றியெல்லாம் பேசும் அளவுக்கு அதிகப்படியாக செல்ல மாட்டேன்!..கவலைப்ப் படாதீர்கள்."ஒரு தாதா கூட்டத்தில் எதர்ச்சியாக நுழயும் தனுஷ் பல வாழ்க்கைப் போராட்டன்களில் சிக்குகிறார்."

கூடி உண்ட போதும், அவரவர் உயிர்களுக்கு அவரவர் தான் பொறுப்பு என்ற சூத்திரத்தை அறிந்து கொள்கிறார்."ஆபத்தில் கோழைகூட வீரனாகிறான்" என்பதைப்போல உயிர் மீது உன்டான பயம் வீரம் என்று கறுதப்படுகிறது.அதை வெளிப்படுத்துவதாக ,
ஒருவனது கையை வெட்டப் போன இடத்தில் ,
"என்ன குமாரு பயமா இருக்கா "
"இல்ல (என்பது போல தலை ஆட்டுகிறர்)"
"சும்மா சொல்லாத.பயமா தானே இருஉக்கு"
"ஆம (என்பது போல தலை ஆட்டுகிறர்)"
"ஏனக்கும் பயமாதான் இருக்கு.
இருக்கட்டும்.பயந்தான் உன்ன காப்பாத்தும்.
நம்ம உயிர் மேல பயம் இருந்த்தத்தான் அடுத்தவன் உயிர எடுக்க முடியும்"...என்ற வசனம் பெரும் ததுவத்தை உள்ளடக்கியுள்ளது

மீண்டும் அதே சினிமா சிவப்பு-விளக்கு. சிவப்பு-விளக்கு பகுதி என்றால் இப்படித்தான் இருக்குமென்று சினிமா பார்வையாளர்களிடம் ஒரு PREJUDICE க்ரியேட்டாகிவிட்டது.எதார்த்தமான சில்மிஷங்கள்...செல். படத்தில் சொல்லத் தேவயில்லை.ஓரு கால கட்டத்தில்...பெரியவுரு... என்று சொல்லப்படும் கூட்டத்தலைவனை போட்டுத்தள்ளுகிறார் குமார். 'நேத்து மோளச்சவன்','ஒரு கொலை பன்னுனவன்..' என்று கேலி செய்யப்படும் குமார் ஒரு மாபெறும் வீரன்.நெருப்பு சிறியதாய் இருந்த்தால் என்ன ? அது வெளிச்சம் தானே .வெளிச்சம் வந்த்தால் இருள் பொய்விடவேன்டியதுதான் !.இல்லாமல் இருள் "இல்லை..இல்லை அதெப்படி ..நான் இவ்வாளவு நாளாக இருக்கிறேன்.நேற்று வந்த சிறு தீக்குச்சி என்னை விறட்டுவதா ?" என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது."கழல் வீரத்தில் குஞ்சென்றும் மூப்பென்றும் உன்டோ ?" என்கிறார் பாரதி .

தெருவோர சிறுவனாக;கருணையில்லா பொறுக்கியாக;மனிதாபமுள்ள காதலனாக மற்றும் பாசத்தால் பீடிக்கப்பட்ட அப்பாவாக வெவ்வேறு பரிணாமங்களில் தன் முத்திரையை பதித்திருக்கிறார் தனுஷ்.

செல்வியைய் கட்டாய மணம் புரிந்து கொள்கிறபோதும்,"இப்ப எங்கூட படுக்காலைனா உன் அண்ணனை கொன்றலான்னு தொனுது " எனப் பேசும் போது வக்கிறப்பட்டு நிற்க்கும் குமார் "ஊசுரோட இருக்கனுன்டா கண்ணு.அது தான் முக்கியம் ! ம்ஹூம்ம்...உன்ன எப்படியெல்லாம் வளக்கனும்னு ஆசப்பட்டேன்" என்று பேசும் போது இதயத்திற்க்கு மிக நெறுக்கமான ஒருவரைப் போல் தெறிகிறார்.

ஒரு படத்தில் காமடி என்பது முக்கியம்.தனுஷே ஒரு பெரிய காமடி.பல இடங்களில் 'இதை சீரியசாக எடுத்துக்கொள்வதா...இல்லை காமடியாக எடுத்துக்கொள்வதா என்று பெறுங்குழப்பம்.அந்த முடிவை பார்வையாளர்களிடமே விட்டுவிட்டது இயக்குனரின் சமயோஜிதம்.நகைச்சுவை கதையோடு கதையாக கலந்திருக்க வேண்டும்.அதுவும் அது ஹீரோ மூலமாகவே வெளிப்பட்டால் கதை,கதாநாயகன் ரென்டுபேருக்கும் ப்ளஸ்,இதற்கு சிறந்த உதாரணம் பாக்கியராஜ் படங்கள்.அப்படிப்பட்ட எக்ஸ்பெர்டைஸ் புதுப்பேட்டயில் தெரிகிறது.

கொல்ல வந்த எதிரியின் விருப்பத்திற்க்கு பனிந்து செல்லும் விசித்திர கதாபாத்திரமாக சித்தரிக்கப் பட்டிருக்கிறது கொக்கி குமார் என்னும் படைப்பு.கொலையாளிக்கும் கொலை செய்யாப்பட்டவனுக்கும் இறுதியில் ஏற்படும் ஒரு விதப் பாச உணர்வு ,சாதரண பார்வயில் புரிந்து கொள்ள முடியாதவை.கொலையுண்ட மூர்த்தியின் பிணத்தை கட்டி அழும் காட்சி கொக்கி குமார் என்னும் கதாபாத்திரத்தின் உச்சம்.(இக் காட்சி பல திரையரங்குகளில் திரையிடப்படவில்லை).

இன்று ஹீரோ வில்லன் என்ற இரு ஜீவராசிகளுக்கு நடுவே கதை நிகழ்வது இல்லை.பாத்திரங்கள் அரங்கேற்றப் படுகின்றண .ஹீரோ வில்லன் தேர்வெல்லாம் பார்வையாளர்களே செய்துகொள்கிறார்கள்.


கதை என்பது முடிந்த விஷயம் அல்ல ...அது ஒரு நிகழ்வு..நிகழ்ந்து கொண்டே இருப்பது...

கொக்கி குமார் நல்லவனா கெட்டவன்னா தெரியாது
புதுப்பேட்டை என்பது பொய்யா உண்மையா என்று தெரியாது...

ஏனென்றால் "ஒன்று உண்மையா பொய்யா என்பதை தீர்மாணிப்பது காலம் தானே ? "

*** முற்றும்***

DETERMINISTIC CHAOS

Deterministic Chaos

I am writing a knowledge sharing-attempt on this subject.Articles will be updated time to time
based on what I have studied.It is not reproduction of any book

Welcome to the world of Chaos.Happy learning !

Non-Linear Dynamic Systems

“Simple physical laws such as Newton’s law of motion on simple physical systems such as simple pendulum can turn out an irregular and seemingly random motion that is too complex to predict or compute to any given degree of accuracy in a long run”.

Some examples of chaos are : turbulence of fluid in a flow , convection ,temperature gradient etc.,

Unpredictability of weather and fluctuations of stock markets are underlined by chaos. That’s where very close relation prevails between science and economy.

For instance we had erratic reversals of magnetic poles 14 times in past 4 million years suspected to hide a erratic geo-magnetic dynamo. So, why cant be the same case for earth-quakes ?.

So chaos has its hand on ecology ,epidemiology ,economics, disturbed chemical and biological clocks , circadian rhythms of mosquito.

All physical and chemical reactions are chaotic for some initial conditions and extreme conditions ie., far from equilibrium .

Some of the examples of chaos applications are : Craniological devices such as EEG, ECG etc.,
Chaos says “A chance emerges out of necessity ”

Repeated application (or iteration) of simple recursive rule is the simpe standard tool for creating and analyzing chaos .

After a long iterative run either it can
Put (constant ) or
Repeating on itself (periodic)
Keeps changing without being repeating on itself
The last one signifies chaos.

The Chaos has sensitive dependency to initial conditions .This can be made use to create predicted or expected results.

(Note : Chaotic advectional mixing is effective than Molecular mixing ).


***********************************************************************
* chapter - 1 *
***********************************************************************
Why its called deterministic chaos ?
Non-deterministic chaos or Stochastic noise are produced as a result of unreckoned or uncontrollable forces .Eg is Brownian Movement :
Is depicted as movement of a pollen grain inside the water due to the unobserved

......Covered Later :

Logistic map
Circle map
Hamilton chaos
Strange attractor
KAM theorem

bye for now...

OUR SECOND HOME

Hey this is the reminiscenes of my college Alumni meet

which I shared with my friends..A copy to you

"OUR SECOND HOME"

Dear Mani,

The time when I reached erode. it was 5 in the morning..
Early morning signs scattered over here and there..
Beggars who started sleeping long before…when they lost hope of their last night’s food.
Travelers who pretend to sleep holding their shabby bags around their chest…
Paper-walas arranging the morning news papers…And Obviously for carrying those, few future Abdul Kalams too…

I moved around the inches of the most loved spaces of the bus-stand. (I didn’t even miss to ‘piss’ in that appropriate place)
Conductors, who are the ‘drivers’ of the buses advertising themselves…with Sacred ash and Sandal paste in their forehead…
Are distinct creatures, which could not be seen in other spacio…I just thrown a smile over all of them.

Found the first vehicle to IRTT…already stuffed with groceries, vendors and farmers also
former farmers enquiring about the ‘growth-how’ of their coveted reap.
T.M.S was sounding devotionally “Enakkum Idam Undu…
Arul Manakkum En Murugan tiruvadiyil
Enakkum Idam Undu”
Fortunate enough to get a window seat.
On that blossoming morning the city (or town may be) starting revealing itself s l o w l y
. . so....lowly like an young Whore…
The paths frequented by us, the hoardings that captured our eyes and the smell of the town…one bye one passed through the Window. The bus landed before the most coveted lost-paradise.

In the dim morning moon, welcomed by sodium-lamp Spinsters queued beautifully.
The breath of the ‘pulari’ evoked multiple emotions.
Up the hill…and Up the hill…It was as though climbing an emotional Everest.

The A-Block…B-Block..Aur C..The ‘Blessed’ Temple. the Lawn (now dried up)..the flowers of no-name all I passed by.
The Road less passed by,is arrived.It is as black as Night.As mysterious as black holes,,as beautiful as Moon…Saying untold stories of times Foreever.,toThose who are kind enough to keep ear in its heart and feel its Song.
The trees and Bushes sideby,which shared our tears, Joy..( indefinite-Joy : ref : God Of Small Things ).. Anger and Our sorrow,Now detrimented ,it was
Difficult to see that little forest showing it’s soil,which we have never seen.You Know showing soil is a Dishonor for Forests ! .

I felt by that as though Somebody read loud my personal diary…I passed by it soon…

Then Came Our Second Home…Where we discovered ,Lost,and ‘Lived’ a Lot…

Welcome to G-Block ; Boy’s Hostel.

Prawin is waiting in G-17.

CONTINUED… (written after 3 months)


…my bench phase started and thought it’s the right time for me to recollect the lost memoirs…
Stepping into the G-Block …heart as heavy as sodden cloth and mind as fragile as bird’s wing.
It is an outlandish sand-clock. When mind frees, the heart fills.

Still I can find bees squall around drops of leftover tea patches. I remember sometime when we shared tea in a single cup and nearby storm of bees share a drop of tea “we smiled at our indifferences with those creatures”.

Hopefully I didn’t met many of the people in that morning .I slipped to the ground floor –right wing .First Room
Vimal’s .I a hurry that I might miss him before I leave …the letters I wrote on his door with crayons “Vimal, Raja Bye! don’t Forget me!! ”.I felt the ferocity of the words by running my fingers over it. The music of the words and the unspoken were tantalizing .Before any one could see me I slipped into the dark hand of the verandah and the closed doors. I was not courage enough to face the ‘treasure room’ .Turned aside unnoticed I knocked at room no : 5 to look at our old friend . Surprised by one another’s presence. Through our conversations past lived once again.

Absolutely uninterested by what’s going to happen at the ‘stage’ we were interested in the real-dramas. Not every one of us was present, but through one another’s words every one was present. An argumentative smell went thru the air of IRTT. A phenomenal exchange took place. Smiles, Hugs, Pats, tears, good news, gossips and many more.

There we could see many more people like us older in age but as young as us in their relational-attire. What I have learned from the scenes going on there was “relational emotions are less influencing than emotional relations” in ones life-being.

Next the most awaited ceremony for many of them, great grand dinner (I mention it as dinner hoping that would be their last meal of that day !).But our thought lingered around our II and III yr mess. We didn’t try to make out a move…but I couldn’t restrict from doing so. When we passed through each and every closed doors of the hostels an open-world of thoughts followed it. Hostel rooms are not non-livings .They are burdened by the memoirs of the past. We could feel ourselves walking on our own footsteps impressed there some time back.

Passed through the ground floor verandah, the sight of the open doors of the mess. The one which fed us. One which taught us to share. Involuntarily our foot carried us into that strange world, where our evenings prospered. The tasteless food even, we ate it ceaselessly we had one another on the other side. Then we started to realize, taste to the food is added not only by the what we have in it (ingredients) but also by with whom we have.

It was deserted. The people might have left to the ‘great grand dinner’ as we did when we were at their time. Some serving women and cleaning ladies were seen scattered. Few of them was able to identify our identity and inquired “hey sons! How do you do .Got married? Coming from madras? ”. when we attempt to explain “ma ! you misundersto..” they took over “yes yes I know , you are from that sebestian batch know …I know well .Nice boys. Always creating problems. Would come and ask for food at any time . Have u seen seba… please say him the old lady enquired him. Ramesh , that salem boy …his name… hmm every thing I remember ” . we were to say nothing always some ramesh and suresh are in the memories of these ladies. We just nodded heads taking the responsibilities of those rameshs and Sureshs. She pleaded “Take some food. today is brinjal sambhar and carrot curry .Tomato Rasam is good today.” Hesitantly she said “all big men won’t take food again in mess”. On this we were taken aback and explained “no ma ! We are always your children. Just we had food. Some butter milk would be okay”. We had mouthfuls of buttermilk which once kept our afternoon classes sleepy. She gave our leave saying “God bless you, take care of your parents well when they are old”. Great amount of seclusion unexpressed poignancy hidden in those words. We tried to offer a hundred rupees note for her to spend. She refused to get it “What I am going to do with so much money. Just give some thing for betel leaves its enough. All I need is you all be like this always”. On hearing the ‘master’s’ voice she took our leave and left our hearts burdened for ever.

Next our legs wandered around the unlimited roads of the campus and the cricket ground which was our study rooms during our exams days. Still some body is seen under the trees with books undisturbed by our presence very exactly as we did and whispering to others once we left “Will we too come like this One day ? ”.

The college has seen many changes. Every year , changes are irresistible. Irrespective of changes, it is same for every one who visits it. Not only people, even the trees are familiar. The missing one and the new ones are known to us. Topographic picture of that landscape is measured in our hearts.

Sun started sliding down the mountains when we started leaving the pleasure-Island, touching the trees , plucking the leaves and smelling the flowers , giving adieu to them, giving promises to each other… we left the campus arch without knowing answer for one question …When we will meet next ? …

The Sky is Dark Now …
Half moon…
No clouds…

PRAWIN

தலை வாசல்

காடுகள் அழகாக இருக்கின்றண
காடுகள் அடர்த்தியாக இருக்கின்றண...
நான் போக வெகுதூரம் உள்ளது.

- ராபட் ஃப்ரொஸ்ட்


என்ற கவிதை வாழ்விம் முடிவற்ற நீள் கதயைய் சொல்கிறது.தமிழினி என்பது கருத்து பறிமாரலுக்கான ஒரு பந்தி வைப்பு.நான் எழுத்தாளனோ அல்லது எழுத்தாளனாக வல்லனோ அல்ல. பகிர்தலின் பொருட்டே இந்த இணயப் பக்கம்.கற்பதற்கும் பெறுவதற்கும் முடிவே கிடையாது என்று ஒரு முறை மதிப்பிற்குறிய சுஜாதா அவர்கள் சொன்னார்.அப்ப்டிப்பட்ட ஒரு கற்றலுக்காண துடக்கம் தான் இது.கற்றுக்கொள்ளும் கடமை என்னுடயதாயினிம்.. கற்றுக்கொடுக்கும் பொறுப்பு உங்களையே சார்ந்தது.

வாருங்கள் என் உலகில் பிரவேசிக்க......